The story of Blood, Forgotten
In light of recent political wrangling, the truth of the Polish tragedy must be known
A Polish-language translation follows the original English below:
If I were to trace my voice and capability as a composer back to a single defining moment, it would be the composition of "Blood, Forgotten" in 2003. It was the first piece I completed in which I felt I had solidified my individual voice as a composer. This work opened the floodgates for me to regularly compose at a high level. Consequently, it was a natural choice to be the title track of my first album, released in 2017 through Naxos American Classics.
"Blood, Forgotten" originated as my master's thesis piece at the University of Colorado. It began as a series of studies written for solo violin, including variations on the ancient Polish hymn "Już się zmierzcha" (presented here in a beautiful choral arrangement). This hymn is one of the oldest pieces in the Polish tradition and roughly translates to "now the sun is setting," although the soul-level translation is not quite captured. During the discussion of my sketches for the project, Dr. Andrew May (a wonderful professor I fondly recall, who I believe is now at North Texas) had a tell-tale smirk and asked, "Have you ever heard of Lebensraum?" As a young student of Polish history, I was embarrassed to admit that I hadn't. He proceeded to tell me about the sinister history of the term—a German justification for attacking Poland because they needed "more room" for their ubermensch—and then he turned around and began sketching. In the end, he handed me a brilliant short theme based on the letters of that terrible word, and with that, I had all the pieces I needed to create the piece.
I collaborated with my dear friend Marcin Arendt, who is now a professor of violin at the University of Memphis and remains one of my favorite friends and collaborators. Together, we recorded my scraps of themes and variations, along with a number of extended techniques. We workshopped variations on the variations, and finally, I set Arendt loose to work his magic through some improvisation. The end result was a treasure trove of wonderful violin recordings, which I began to assemble into the electronic backing component of what would later be called "Blood, Forgotten."
The narrative of Blood, Forgotten relates to my own perception that one of the immense casualties of the post-war west was how Communism and Russian big-brotherism prevented Poland from expressing the full horror of what she had endured during the second world war. In America, growing up as the son of Polish immigrants, I saw an almost complete ignorance of the true story of world war 2. This ignorance certainly fed into the vicious anti-Polonism and xenophobia I experienced as a child, and I was eager to do my small part to help correct the record in the west. So the imagery and musical gestures of Blood, Forgotten draw one’s attention to the Polish aspect of the tragedy of the war. No nation suffered more under the dual occupation of Germany and Russia, and no amount of art could possibly right the wrong. But somehow I felt it was right to put a capstone of beauty onto an age of brutality.
There were concerns at the time among peers and professors that I not monetize or use the real tragedy of this period for my own personal gain. While morally this is worth keeping in mind whenever art about real human tragedy is generated, a significant percentage of the great works in multiple artist forms generated after the war would not exist if this time period were somehow off limits. The first time I faced strong pushback for the completed piece was during my master's defense, when one of the professors on the panel strongly challenged not the music itself, but rather the final image in the visual element of the piece. It depicted the ruins of Warsaw, with only the statue of Christ carrying his cross remaining. The professor was incredulous that I could attribute the tragedy of World War II to the Poles and not solely to the Jews. I had anticipated this objection and replied with something to the effect of, "Of course, the greatest slaughter of the war was the Holocaust, and no sane person could take this tragedy away from the Jews. But imagine if a hostile force suddenly eradicated every Jew in New York City and established camps to import and annihilate the remaining Jews in New York State. We would mourn the Jews as Jews, yes, but also as New Yorkers, Americans, neighbors, and friends. We would tremble at the continent-wide crime committed on our soil. Well, that's how Poles can see the tragedy of the Holocaust through a local lens. Moreover, there is no shortage of incredible art that draws viewers and listeners to the incomparable tragedy of the Holocaust, and memorializing the Polish victims of World War II, who comprised one-fifth of their native population, does not diminish this."
Since the expulsion of Jewish citizens from Poland in 1968 by communist leader Gomulka (an event that I believe greatly impoverished the cultural and intellectual landscape of the nation), the trope of "Poles as anti-Semites" has gained strength. In recent years, revisionist historians have sought, quite ludicrously in my opinion, to place increasing blame for aspects of the Holocaust on Poles. It is true that some Poles were anti-Semites, and many continue to be, just like in contemporary or historical Europe at large. However, suggesting that they played a part in perpetuating the Holocaust is beyond the pale. Historians like Dr. Richard C. Lukas have diligently worked to dispel such vicious distortions. For me, "Blood, Forgotten" assumes a new role: to provide viewers and listeners with a more balanced perspective on the Polish tragedy of World War II. Regarding the Poles, historian Norman Davies made it clear (and I paraphrase from memory here, with apologies) that no German-conquered nation had fewer collaborators and more active resistors than Poland. This spirit of resistance against tyranny resonates throughout history, as Poland was successful in initiating the collapse of communism in Europe. Certainly, there may be negative footnotes, but they are generally the purview of academic historians desperate for publication and the notoriety not typically bestowed upon professors in the arts and letters.
The piece has never been performed live with a violinist playing along with multimedia backing, although Dr. Arendt and I hope to correct that soon. However, the few public playbacks it has had were met with significant enthusiasm. One highlight I will always remember was the effusive praise it received from Cuban-American composer Tania León, who exclaimed, "Lots of people need to see and hear this piece! It needs to be known!" Her words resonated with me when it became the title piece for my first commercially released CD.
There are currently two versions available for you to listen to. The first is the "audio only" version, performed by violinist Emily Ondracek-Peterson as the title track on my 2017 Naxos release. The second is the original version, which includes video and features the aforementioned Dr. Arendt. Both performances are spectacular, and I hope they can transport you into the real mortal and spiritual struggle between darkness and light, violence and love, that the Polish people heroically endured during the Second World War.
Audio-only version:
The original multimedia work, featuring Dr. Marcin Arendt:
****
Polish version:
Gdybym miał odnaleźć swój głos i zdolności kompozytorskie w jednym decydującym momencie, byłoby to skomponowanie utworu "Krew, Zapomniana" w 2003 roku. Było to pierwsze dzieło, które ukończyłem i w którym poczułem, że ugruntowałem swój indywidualny głos jako kompozytor. Praca ta otworzyła przeze mnie furtkę do regularnego komponowania na wysokim poziomie. W rezultacie naturalnym wyborem było uczynienie tego utworu tytułowym na mojej pierwszej płycie, wydanej w 2017 roku przez Naxos American Classics.
"Krew, Zapomniana" powstała jako część mojej pracy magisterskiej na University of Colorado. Początkowo była to seria studiów napisanych dla skrzypiec solo, zawierająca wariacje na starą polską pieśń "Już się zmierzcha" (tu przedstawioną w pięknym aranżacji chóralnej). Ta pieśń jest jednym z najstarszych utworów w tradycji polskiej i w przybliżeniu oznacza "teraz słońce zachodzi", choć pełne oddanie tego znaczenia duszy nie jest całkowicie możliwe. Podczas dyskusji na temat moich szkiców do tego projektu, Dr Andrew May (wspaniały profesor, którego mam miłe wspomnienia i który obecnie, o ile mi wiadomo, pracuje na University of North Texas) spojrzał na mnie z lekko złośliwym uśmiechem i zapytał: "Czy kiedykolwiek słyszałeś o Lebensraum?" Jako młody student historii polskiej byłem zawstydzony, że musiałem przyznać, że nie słyszałem. Kontynuował, opowiadając mi o mrocznej historii tego terminu - niemieckiego usprawiedliwienia ataku na Polskę, ponieważ potrzebowali "więcej miejsca" dla swoich ubermenschów - a następnie odwrócił się i zaczął szkicować. Ostatecznie podał mi genialny, krótki motyw oparty na literach tego okropnego słowa, i wtedy miałem wszystkie elementy, których potrzebowałem do stworzenia utworu.
Współpracowałem z moim drogim przyjacielem Marcinem Arendtem, który obecnie jest profesorem skrzypiec na University of Memphis i pozostaje jednym z moich ulubionych przyjaciół i współpracowników. Razem zarejestrowaliśmy moje fragmenty tematów i wariacji, wraz z wieloma technikami rozszerzonymi. Pracowaliśmy nad wariacjami na wariacjach, a na koniec puściłem Arendta, aby w swojej improwizacji wykorzystał swoje magiczne umiejętności. Efektem końcowym był skarbnica wspaniałych nagrań skrzypiec, które zacząłem montować w elektroniczną podkładkę, która później nazwana została "Krew, Zapomniana".
Narracja "Krew, Zapomniana" odnosi się do mojego własnego przekonania, że jedną z ogromnych ofiar powojennego Zachodu była możliwość wyrażenia przez Polskę pełnej grozy tego, czego doświadczyła podczas drugiej wojny światowej, ze względu na komunizm i rosyjskie nadzorowanie. W Ameryce, dorastając jako syn polskich imigrantów, zauważyłem prawie całkowite nieświadomość prawdziwej historii II wojny światowej. Ta ignorancja z pewnością przyczyniała się do okrutnego antypolonizmu i ksenofobii, z którymi mierzyłem się jako dziecko, i byłem gotowy do wniesienia swojego małego wkładu w poprawienie tej sytuacji na Zachodzie. Dlatego obrazy i gesty muzyczne "Krwi, Zapomnianej" zwracają uwagę na polski aspekt tragedii wojny. Żadne inne państwo nie cierpiało bardziej pod podwójną okupacją Niemiec i Rosji, i żadne dzieło sztuki nie jest w stanie naprawić tego niesprawiedliwości. Ale jakoś czułem, że właściwe jest umieścić wieńczący piękno na erze brutalności. W tamtym czasie pojawiały się obawy wśród kolegów i profesorów, aby nie wykorzystywać prawdziwej tragedii tego okresu dla własnych korzyści. Pod względem moralnym warto pamiętać o tym zawsze, gdy sztuka oparta na prawdziwej ludzkiej tragedii jest tworzona, ale znaczny odsetek wielkich dzieł w różnych formach artystycznych stworzonych po wojnie nie istniałby, gdyby ten okres czasu był jakimś zakazanym tematem. Pierwszy raz spotkałem się z silnym sprzeciwem wobec ukończonego utworu podczas mojej obrony magisterskiej, gdy jeden z profesorów w panelu mocno kwestionował nie samą muzykę, ale końcowy obraz wizualny utworu. Przedstawiał on ruiny Warszawy, gdzie pozostał tylko posąg Chrystusa niosącego swój krzyż. Profesor był zdumiony, że mogłem przypisać tragedię II wojny światowej Polakom, a nie wyłącznie Żydom. Przewidziałem takie zastrzeżenie i odpowiedziałem mniej więcej w ten sposób: "Oczywiście, największą masakrą wojny była Zagłada, i żadna zdrowa osoba nie mogłaby odebrać tej tragedii Żydom. Ale wyobraź sobie, że wroga siła nagle wyeliminowała każdego Żyda w Nowym Jorku i założyła obozy, aby importować i unicestwić pozostałych Żydów w stanie Nowy Jork. Opłakalibyśmy Żydów jako Żydów, tak, ale także jako mieszkańców Nowego Jorku, Amerykanów, sąsiadów i przyjaciół. Wstrząslibyśmy się zbrodnią na skalę kontynentu, która dokonała się na naszym terytorium. Cóż, tak Polacy mogą widzieć tragedię Zagłady przez lokalne spojrzenie. Ponadto, nie brakuje niesamowitej sztuki, która przyciąga widzów i słuchaczy do nieporównywalnej tragedii Holokaustu, a upamiętnienie polskich ofiar II wojny światowej, które stanowiły jedną piątą ich rodzimej populacji, nie umniejsza tego".
Od czasu wydalenia obywateli polskich pochodzenia żydowskiego z Polski w 1968 roku przez komunistycznego przywódcę Gomułkę (wydarzenie, które moim zdaniem bardzo osłabiło kulturalny i intelektualny krajobraz tego kraju), trop "Polaków jako antysemitów" nabiera siły. W ostatnich latach historycy rewizjoniści, moim zdaniem dość absurdalnie, starają się zwiększać winę Polaków za pewne aspekty Holokaustu. Prawdą jest, że niektórzy Polacy byli antysemitami, a wielu nadal jest, tak jak w całej współczesnej lub historycznej Europie. Jednak sugerowanie, że odegrali rolę w utrwalaniu Holokaustu, jest nie do przyjęcia. Historycy tacy jak Dr Richard C. Lukas pracowali sumiennie, aby obalić takie okrutne zniekształcenia. Dla mnie "Krew, Zapomniana" przyjmuje nową rolę: zapewnienie widzom i słuchaczom bardziej zrównoważonej perspektywy na polską tragedię II wojny światowej. Norman Davies, historyk, jasno stwierdził (i tu przytaczam z pamięci, z przepraszam), że żadne państwo pod niemiecką okupacją nie miało mniejszej liczby kolaborantów i więcej aktywnych oporników niż Polska. Dusza oporu przeciwko tyraniizmowi rezonuje przez całą historię, ponieważ Polsce udało się wywołać upadek komunizmu w Europie. Oczywiście, mogą istnieć negatywne przypisy, ale są one zwykle domeną akademickich historyków desperacko szukających publikacji i rozgłosu, który nie jest typowo przyznawany profesorom w dziedzinie sztuki i literatury.
Utwór nigdy nie został wykonany na żywo z udziałem skrzypka i wsparcia multimedialnego, chociaż dr Arendt i ja mamy nadzieję, że wkrótce to naprawimy. Jednak niewiele publicznych odtworzeń spotkało się z ogromnym entuzjazmem. Jednym z wyróżniających się momentów, które zawsze będę pamiętać, było efuzywne pochwały, jakie otrzymał od kubańsko-amerykańskiej kompozytorki Tania León, która wykrzyknęła: "Wielu ludzi powinno zobaczyć i usłyszeć ten utwór! Powinien być znany!" Jej słowa rezonowały we mnie, gdy stał się tytułowym utworem mojej pierwszej komercyjnie wydanej płyty.
Obecnie dostępne są dwie wersje do odsłuchu. Pierwsza to wersja "tylko audio", wykonana przez skrzypaczkę Emily Ondracek-Peterson jako tytułowy utwór na mojej wydanej w 2017 roku płycie Naxos. Druga to oryginalna wersja, która zawiera wideo i prezentuje wspomnianego wcześniej dr. Arendta. Oba wykonania są spektakularne, i mam nadzieję, że przeniosą cię w prawdziwą śmiertelną i duchową walkę między ciemnością a światłem, przemocą a miłością, którą bohatersko przetrwał polski naród podczas II wojny światowej.
Wersja tylko audio:
Oryginalne dzieło multimedialne, z udziałem dr. Marcina Arendta: